VeYseL KaRaNı Hakkında Detaylar

VeYseL KaRaNı (hz) Veysel karanı ın annesine düşkünlüğü Aşk I sadakatı ,İnancı onu Veysel karanı olma ya getirmiştir. Allah c.c herşeyin en iyisini bilendir.. Ey evlat! Anne ve baba hakkını hakir görma! Belki cahildirler, belki fakirdirler, Her ne olursa olsun bizlere düşen onlara ikram ve ihsandır

 

Çünkü Cennet yolu bu dünya alemine gelmemize ve bizim yetişmemize sa'y ü gayretleri hepimizce malumdur.. Anne ve babaya ikrama karşılık olarak Hak Teala hazretleri o kuluna kendisinin seveceği amelleri lütfeder. İslam ın en yüksek zirvesi olan Allah yolunda cihad etmenin sevabını da vereceği pek açık bir şekilde belirtilmiş ve bu cihad için can atan aşıklara, ana babalarına hizmet tavsiye edilmiş olduğunu tabi unutmamışsındır..

Babasının adı Amir'dir ve henüz Veysel Karanî dört yaşında iken vefat etmiştir. Bu sebeple 

Anne terbiyesi ile yetişmiştir. Annesine olan fevkalade saygısı, aşırı bağlılığı, doğruluğu onu veliliğin en yüce mertebesine ulaştırmıştır. 

Hz.Muhammed'in (s.a.v.) sağlığında Müslüman olmuş, ancak onu göremediği için sahabe olamamıştır.

 

Veysel Karanî Hak ve Resûlüllah aşkıyla yanan, dünyada bir kerecik olsun Hz. Peygamberi görmeyi arzulayan bir zattı. 

Ancak annesine bağlılığı ondan uzun süre ayrılmasını engelliyordu. Nihayetinde hem hac farizasını yerine getirmek, 

hem de Hz.Muhammed’i (s.a.v.) görmek için annesinden kısa süreli izin almış ve Hicaz'a gitmiş ise de 

Hz.Muhammed (s.a.v.) evde olmadığı için görüşmek nasip olmamıştır. 

Annesine verdiği sözü de hatırlayarak son derece müteessir ve gözleri yaşlı bir şekilde yaşlı annesinin yanına dönmek üzere yola koyulmuştur.

 

Hz.Muhammed (s.a.v.) eve döndüğünde kendisini mütevazı bir kulun ziyaret ettiğini anlamış ve ona selam edip 

"Ben Rahman'ın kokusunu Yemen'den alıyorum." diyerek Veysel Karanî'ye methiyede bulunmuştur.

 

 

 

Efendimiz buyururlar ki: 'Ümmetimden bir kimse vardır ki, Kıyamet günü Rabia ve Mudar kabilelerinin koyunlarının kılları adedince insana şefaat edecektir.' 

(ki bu iki kabile sürülerinin çokluğu ile tanınırlar) 

Eshab-ı kiram sorar: 

- Ya Resullallah kimdir bu nasipli? 

- Allahın kullarından biri. 

- Peki adı nedir? 

- Üveys! 

- Ya memleketi? 

- Karen! 

- O sizi gördü mü? 

Efendimiz manalı manalı gülümser, 'Baş gözü ile hayır!' derler. Sahabeden 'Hayret!' diyenler olur, 'Size böylesine aşık olan biri nasıl oluyor da koşmuyor 

huzurunuza?' Efendimiz izah eder:

 - Onun gelmemesi de bana olan bağlılığındandır. İhtiyar bir annesi vardır. İman etmiştir. Ancak gözleri görmez, hareket edemez. 

Üveys gündüzleri deve çobanlığı yapar, kazandığını annesine harcar'. 

Hazret-i Ebubekir sorar: 

- Ya Resulallah biz onu görür müyüz? 

Efendimiz mübarek kafalarını 'ne yazık ki hayır' manasında sallar, 'Sen göremezsin' buyururlar, ama Hazret-i Ömer ve Hazret-i Ali'ye dönüp müjdeyi verirler:

Onu, siz göreceksiniz!' Sonra bir bir vasıflarını tarif ederler ki, bu işaretlerden biri avucunun içindeki gümüşi beyazlıktır.

 

Aşık için zaman geçmez' derler, ama aradan yıllar geçer. Hani o dakikaları asırlaşan yıllar.

Efendimiz hayatlarının son soluklarını aldıkları demlerde mübarek hırkalarını çıkarır ve 'Bunu Üveys-i Karni'ye verin!' buyururlar. 

Resullullah'ın (Sallallahü aleyhi ve sellem) dar-ı bekaya göçmelerinin ardından 

Hazreti Ömer ve Hazreti Ali yollara düşer, Veysel Karani'nin izini bulurlar. 

Ahali böylesine şerefli iki kimsenin böylesine köhne bir yeri ziyaretine mana veremez. Hele 'Üveys'i arıyoruz!' cümlesine çok şaşırırlar. 

O divanenin tekidir' derler, 'İnsanlardan kaçar. Kimseyle konuşmaz, kimseye karışmaz. Ağladıklarımıza güler, güldüklerimize ağlar. 

Neşe nedir bilmez. Aradığınız sakın başka biri olmasın!' 

Hazret-i Ömer dikkatle dinler, 'Bilakis!' der, 'Aradığımız o olmalı!' 

Karenliler iki şanlı sahabenin önüne düşer, onları Arne Vadisi'ne getirirler. Veysel Karani'yi namaz kılarken görürler. 

Develer akıllı uslu dolanmakta, çobanlarını üzecek hareketlerden sakınmaktadırlar. 

Namazı biten Üveys misafirlerine döner. 'Hoşgeldiniz!' der. 

Hazret-i Ömer önce müsafaha eder, sonra gülümseyerek sorar 'Kimsin sen?' 

- Abdullah! (Allah'ın kulu) 

- Evet hepimiz Abdullah'ız, ama seni ne diye tanırlar? 

- Üveys derler. 

- Sağ elini açar mısın? 

Açar. Efendimiz'in belirttiği işaret ayan beyan ortadadır. Büyük sahabe 'Ben Hattapoğlu Ömer'im' der, 'Arkadaşım Ali bin Ebu Talip!' 

Vadiyi kısa ama manalı bir sessizlik kaplar. Sükutu yine Hazreti Ömer bozar: 

- Efendimiz sana selâm ettiler ve mübarek hırkalarını gönderip buyurdular ki 'Alıp giysin, ümmetime dua etsin!' 

Ben Günahkar Biriyim

Veysel Karani ağlamaklıdır. Şaşkınlıktan titreyen bir sesle 'Ya Ömer' der, 'Ben aciz ve günahkar bir kulum. Sizin aradığınız başka Üveys olmasın?' 

Hazret-i Ömer 'Hayır sensin!' buyurur. 'Zira Efendimiz çizgi çizgi eşkalini verdi ve sen tamı tamına uyuyorsun buna.' 

O büyük mücahide, o koca Ömer'e itiraz ne mümkün. Hele müjdenin böylesini getiriyorsa. 

Üveys-i Karani mübarek hırkayı hasretle koklar, (ki ziyaret edenler iyi bilirler, Efendimizin gül teniyle ıtırlanan Hırka-i Şerif aradan geçen 

asırlara rağmen tarif edilemeyecek kadar güzel kokar) sonra yüzüne gözüne sürerek bir kuytuya çekilir. 

Mübarek alnını toprağa koyar ve ağlayarak yalvarır. 'Ya Rabbi !' der 'Bu ne nimettir. 

Yüzü suyu hurmetine kâinatı yarattığın Server benim gibi bir acizi hatırlıyor ve mübarek hırkalarını Ömer ve Ali gibi iki güzide sultanla bu günahkara yolluyor. 

Senden bir tek dileğim var: 

Ümmet-i Muhammedi affeyle. N'olur. Bu hırkanın hakkı için

Veysel Karanî, validesinin vefatından sonra artık Yemen’de kalamayacağı için, Hz.Muhammed (s.a.v.)’in evlat ve ashabına hizmet etmek amacıyla 

Hz.Ömer (r.a.) zamanında Hicaz’a hicret etmiştir. Daha sonra da Kûfe’ye yerleşmiş ve burada Muaviye ile girişilen 

Sıffin Muharebesinde Hz.Ali (r.a.)’nin yanında şehitlik mertebesine ulaşmıştır.

 

Veysel Karanı Sözleri

 

Günahın küçüğüne bakma!

Kendisine karşı günah işlediğin zatın büyüklüğüne bak.

 

Senyola düşmeden bir bak bakalım yüreğine, Yol sana kısmet olup düşmüş mü.? ( Veysel Karanı. hz )

 

Yüksekliği aradım, tevâzuda buldum.

Başkanlık aradım, halka nasihatta buldum.

Neseb aradım, takvâda buldum.

Şeref aradım, kanâatte buldum.

Rahatlık aradım, zühdde buldum.

Zenginlik aradım, tevekkülde buldum.

 

Allahü teâlâyı tanıyana hiçbir şey gizli kalmaz.

 

Yâ Rabbi! Çok uyuyan gözden, çok yiyen karından sana sığınırım.

 

Ey insan bu fâni hayatta Allah korkusunu kalbinden çıkarma! Kurtuluş çaresi O’na itaattedir.

 

Resûlullah’ın (s.a.v) medfûn bulunduğu bir beldede benim için yaşamanın tadı olmaz.

Veysel Karani İlahisinin Sözleri :

 

Hakk’ın habibinin sevgili dostu,

Yemen illerinde Veysel Karani.

Söylemez yalanı yemez haramı,

Yemen illerinde Veysel Karani.

 

Seherde kalkuver yola giderdi,

Hakk’ın binbir ismi zikir ederdi,

Allah Allah deyu deve güderdi,

Yemen illerinde Veysel Karani.

 

Elinde asası hurma dalından,

Belinde hırkası deve yününden,

Asla hata gelmez onun dilinden,

Yemen illerinde Veysel Karani.

 

Aşık Yunus ey de ben de varaydım,

Ol mübarek hub cemalin göreydim,

Ayağın tozuna yüzler süreydim,

Yemen illerinde Veysel Karani.